„Czas Wilka” jest to spektakl widowiskowy, piękny w obrazie, a zarazem przerażający w treści, bo dotykający bolesnej prawdy o człowieku. Jego atutem jest też pozawerbalna narracja, prowadzona przy pomocy obrazu i ruchu, co sprawia, że spektakl jest zrozumiały w każdym zakątku świata. Bilety 10 zł

 Czas Wilka

To spektakl dotykający problemu nakręcającej się spirali nienawiści, ale i wskazujący niezwykle trudną ścieżkę rozwiązania konfliktów, jaką jest oczyszczająca siła przebaczenia. Odwołując się do metafory, sytuując akcję przedstawienia na osi człowiek – wilk, artyści chcą pobudzić do zastanowienia się nad siłami rządzącymi naturą ludzką, a jednocześnie chcą przestrzec przed obudzeniem wilka, który drzemie w każdym z nas. Śledząc informatory medialne widzimy, że nie jest to temat przebrzmiały – wystarczy spojrzeć za wschodnią granicę, aby zobaczyć jak do niedawna „bratnie” narody zamieniły się w zapiekłych wrogów… Można też spojrzeć na bliski wschód i mrużyć oczy od pożogi wojny… Nie zmieni to jednak faktu, że ten problem wciąż jest aktualny.

reżyseria, opracowanie muzyczne: Wioletta Dadej

scenariusz, scenografia: Sławomir Dadej

Kostiumy: Izabela Kolka

O Teatrze Ewolucji Cienia:

Teatr Ewolucji Cienia jest stosunkowo młody na rynku teatralnym, jednak jego liderzy to osoby  o wieloletnim doświadczeniu w tej materii. Sławomir Dadej był aktorem i współtwórcą sukcesów Teatru Biuro Podróży w latach 1992-2003; Wioletta Dadej – twórca niezależny z teatrem związana od 1991r (w latach 1996-1997 uczestniczyła w projekcie Pieśń Kozła)

Teatr Ewolucji Cienia jest więc syntezą doświadczenia, jakie wnieśli ze sobą liderzy i najstarsi członkowie zespołu (np. Mirosław Ogórek przez 13 lat był tancerzem i solistą Polskiego Teatru Tańca Conrada Drzewieckiego w Poznaniu) oraz energii i młodzieńczego entuzjazmu jaki wnieśli ze sobą młodsi członkowie grupy.

Ich spektakle charakteryzuje swoista poetyka obrazu, ilustracyjna muzyka i dzianie się w sferze międzyludzkiej przy użyciu minimum rekwizytów i scenografii. W spektaklach nacisk jest położony na człowieka, stąd ich cechą jest asceza scenograficzna, przy jednoczesnej dużej dynamice scen opartych na rytmie i ekspresji aktorów.